Σαράντα πυρετό ανέβασα και.... αντί να κρυώνω έκανα προπόνηση για το λόουερ.....

Έχετε ποτέ ανεβάσει σαράντα πυρετό;;; εγώ ναι και από αυτόν πήρα ένα ωραίο σουβενίρ να το πω, ένα ωραίο μάθημα να το πω, τέλως πάντων όπως και να το πω αυτό δεν ήταν φυσιολογική κατάσταση πυρετού...

...Ένα βράδυ καθώς κοιμόμουν άρρωστη δίπλα στη μητέρα μου ένοιωσα ένα ρίγος να διαπερνάει το καυτό κορμί μου।Τότε κατάλαβα τι πραγματικά συνέβαινε.... είχα πυρετό! Την μισώ αυτή την αίσθηση του κρύου αν και εγώ η ίδια είμαι σαν φορητή σόμπα। Ήξερα τη συνέβαινε αλλά δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω και γι' αυτό κοιμόμουνα σαν βόδι । Τότε ξύπνησε η μαμά μου και με έναν αποφασιστικό τρόπο μου έβαλε θερμόμετρο στο στόμα। Είχα σαράντα δεν το πίστευα οτι είχα σαράντα πυρετό। Μπήκα για μπάνιο και έτσι όπως έκαιγα έγινα το μπάνιο σάουνα κάτι το οποίο με έκανε να νοιώθω σαν πέτρα, μια μαύρη καυτή πέτρα। Και τότε μια άγνωστη δύναμη με κυρίευσε και άρχισα να λέω ασυναρτησίες। Αφού το ξανασκέφτηκα κατάλαβα οτι ήταν η δύναμη της συνήθειας। Μετά σχεδόν σε κατάσταση φυτού πήγα και ξάπλωσα στο κρεβάτι της μαμάς μου και του μπαμπά μου εγκαταλείποντας την μικρή και άσχημη αδερφή μόνη έχοντας για μόνη πληροφορία το ότι κοιμάται। Και τότε άρχισα να λέω όλο βλακείες। Το θέμα δεν ήταν βέβαια το ότι έλεγα χαζομάρες το θέμα ήταν οτι τις έλεγα στα αγγλικά και εκτος από αυτό έχω και μια προφορά σαν του Πίτερ σέλερ।
Τότε είναι που ευχόμουν να είχα ένα κασετόφωνο και να με ηχογραφώ αλλά από τη άλλη ελπίζω να μην πέσει η κασέτα στα χέρια της κυρίας των αγγλικών μου γιατί θα την χάναμε την γυναίκα।......

Σχέσεις

Νάσια (η αδερφή μου): Μπαμπά τι θα πείς όταν σου φέρω τη πρώτη μου σχέση???
Επικρατεί ησυχία και ξαφνικά....
Νερίνα (εγώ): Άι σχέσου

Ο Αρκάς

Ο Αρκάς είναι Έλληνας καλλιτέχνης που ασχολείται με την τέχνη των Κόμικς. Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '80 δημοσιεύοντας τη σειρά "Ο Κόκορας" στο περιοδικό Βαβέλ και στη συνέχεια στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ και στο ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ.
Το έργο του αποτελείται κυρίως από σειρές με συγκεκριμένο θέμα - πρωταγωνιστές που δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες και συγκεντρώνονται στη συνέχεια σε άλμπουμ.
Από τα έργα του ο "Ισοβίτης" έχει γίνει σειρά με μαριονέτες για την ελληνική τηλεόραση. Δουλειές του έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά πολωνικά, ρουμανικά, σέρβικα και βουλγάρικα). Επίσης ο Αρκάς είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες.

Η εικόνα που βλέπουμε είναι από το υπέροχο βιβλίο του Αρκά "χαμηλές πτήσεις". Αριστερά είναι ο πατέρας και δεξιά ο μικρός του γιος. Ζούνε μαζί οι δυο τους από τότε που τους παράτησε η μητέρα του. Ο μικρός απεχθάνεται τον πατέρα του και προσπαθεί να τον κλείσει σε τρελοκομείο. Είναι αρκετά άτακτος και κάνει συνέχεια σκανδαλιές. Άλλα βιβλία του Αρκά είναι:

Σόου μπίσνες

Καστράτο

Η ζωή μετά

Τα Πειραματόζωα

« Μια περιπέτεια στον δρόμο για το σπίτι.»

« Μια περιπέτεια στον δρόμο για το σπίτι.»
Μια μέρα καθώς γύρναγα στο σπίτι μου άκουσα μία φωνή. Περπάτησα προς το μέρος από το οποίο ερχόταν η φωνή. Ξαφνικά πετάγεται μέσα από τα δέντρα ένα μικροσκοπικό και γλυκούλικο γατάκι. Ήταν τόσο ωραίο! Τότε άρχισε να μου μιλάει για το πώς βρέθηκε εδώ. Εγώ, ξαφνιασμένη από το ότι μπορούσε και μιλούσε σαν άνθρωπος, κάθισα και τό άκουσα. Μου είπε ότι ερχόταν από μια χώρα η οποία ονομαζόταν Λουκρητία. Τότε εγώ τη ρώτησα που ήταν ακριβώς αυτή η χώρα και αυτό μου απάντησε. Μου είπε πως ήταν πέρα από το ουράνιο τόξο λίγο πιο μακριά από το φως του ήλιου. Τότε εγώ γέλασα ειρωνικά και το πήρα στα χέρια μου και το πήγα στο σπίτι μου. Το επόμενο πρωί μόλις ξύπνησα νόμιζα ότι ήταν ένα τρελό μου όνειρο. Πήγα για να πάρω το καλοκαιρινό πρωινό μου και αντίκρισα το «όνειρο» μου να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Συνέχεια έτριβα τα μάτια μου και τσιμπιόμουν μπας και ανακαλύψω ότι κοιμάμαι ακόμα. Αλλά μάταιες όλες μου οι προσπάθειες. Βρισκόμουν στην πραγματικότητα και όχι στον μαγικό μου κόσμο. Το βράδυ ένα φως έλουσε το δωμάτιο μου και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα άλλο μέρος γεμάτο γάτες, σκύλους και πολλά άλλα ζώα και μαγεύτηκα από την ομορφιά που υπήρχε εκεί πέρα. Η γατούλα όμως μου είπε ότι τη νύχτα αυτό το μέρος γίνετε ένας βάλτος και κανένα ζώο δεν κυκλοφορεί. Και εγώ σαν κλασσική κοπέλα ρώτησα τον κλασσική ερώτηση: γιατί; Εκείνο μου είπε ότι κάποτε οι προγονοί τους αγόρασαν αυτό τον υπέροχο τόπο με μόνο τίμημα το βράδυ να γίνεται ένας βρομερός άσχημος βάλτος. Αυτοί δέχτηκαν. Και από τότε ζούνε όπως μου είπαν σε αυτή τη «όμορφη φρίκη». "Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι να βρούμε ένα καλό αντάλλαγμα για να δώσουμε στους μούργους τους ιδιοκτήτες και μόνο τότε θα πάρουν πίσω τη βρωμιά τους" μου είπαν. Και ξαναρώτησα " γιατί δεν τους δώσατε κάτι, γιατί δεν έχετε ή γιατί αυτό που έχετε δεν είναι αρκετό;" Και τότε έλαβα την απάντηση που δεν ήθελα με τίποτα να ακούσω. "Έχουμε έναν μικρό πλανήτη που τον θέλουνε πάρα πολύ αλλά δεν θέλουμε". Και άλλο ένα "γιατί" βγήκε διστακτικά από το στόμα μου. "Γιατί αυτός ο πλανήτης τροφοδοτεί τον δικό μας" μου απάντησαν.
Ξαφνικά μια φοβερή ιδέα μου ήρθε στο μυαλό και τους είπα:
" να μην τους ξεγελάσουμε; Να τους βάλουμε να υπογράψουν ότι παίρνουν πίσω τη βρωμιά τους χωρίς να το καταλάβουν". Τότε ένα "πώς;" ακούστηκε από μια λεπτή, σχεδόν δύσκολο να ακουστεί φωνούλα. Και εγώ έδωσα μια ξεκάθαρη απάντηση. "Θα τους πούμε ότι αυτά που υπογράφουν είναι τα συμβόλαια για τη πλήρη παραχώρηση του πλανήτη και θα πιαστούν κοροΐδα". Και αυτά δεν αρνήθηκαν την ιδέα μου αλλά την δέχτηκαν με πολύ σιγουριά ότι θα πετύχει.
Το επόμενο πρωί πήγαμε στον βασιλιά και πήραμε και την έγκριση επισήμως.
Την ίδια μέρα αργά το βράδυ πήγαμε και πετύχαμε τους μούργους να κάνουν το καθημερινό τους φαγοπότι. Τότε πήγαμε στον βασιλιά τους και του είπαμε για το «συμβόλαιο» και δέχτηκε, το έπιασε με τα λερωμένα χέρια του και το υπέγραψε χωρίς δισταγμό και χωρίς να διαβάσει καμία λέξη, γιατί φαίνεται ότι τον ένοιαζε μόνο να «αρπάξει» το τελευταίο κομμάτι πίτας προτού το πάρει κάποιος άλλος.
Το επόμενο πρωί πάμε όλο χαρά το συμβόλαιο στο βασιλιά αλλά για κακή μας τύχη η υπογραφή του βασιλιά μούργου δεν φαινόταν γιατί είχε λερωθεί από σάλτσα ντομάτας. Προσπαθήσαμε να το καθαρίσουμε αλλά δεν γινόταν τίποτα, αντίθετα κάτι μας απωθούσε από εκείνο το σημείο του χαρτιού. Τότε εγώ κατάλαβα ότι οι μούργοι δεν τρώνε επειδή έτσι τους αρέσει αλλά επειδή το φαί τους προστατεύει τους βοηθά είναι κάτι σαν όπλο, σαν ένα όπλο τέλεια καλυμμένο και δύσκολο να αναγνωριστεί από κάποιον σαν εμένα ή την μικρή γλυκιά και έξυπνη γατούλα. Και τότε βρήκα το τέλειο σχέδιο. Θα κάναμε έφοδο την νύχτα που θα κοιμούνται και θα τους κλέψουμε το φαί-όπλο. Η γνωστή λεπτή φωνή ακούστηκε ξανά και είπε ξανά "πως;". Τότε εγώ κόμπλαρα. Δεν ήξερα πώς θα καταφέρναμε να κουβαλήσουμε τόσα κιλά φαί και πως θα το ξεφορτωθούμε έτσι ώστε να μην θεωρηθούμε ένοχοι και να μην επαναστατήσει το φαί εναντίον μας. Ένα μαγικό ντινγκ ακούστηκε στο μυαλό μου και μια ιδέα κατέβηκε σαν παιδάκι που κατέβαινε από μια τσουλήθρα. "Το βρήκα!!!!!!!", φώναξα και τράβηξα όλα τα βλέμματα όσων ήταν εκεί. "Θα πάρουμε παλιά και αδύναμα δέντρα, θα ανοίξουμε μια τρύπα, και θα βάλουμε μέσα το φαί". Για λίγο όλοι σώπασαν. Ένοιωθα τόσο περήφανη και τόσο αγχωμένη ταυτόχρονα που νόμιζα πως θα τρελαθώ. Τελικά το σχέδιο μου ακολουθήθηκε κατά γράμμα. Πήγαμε γεμίσαμε τα δέντρα και γυρίσαμε πίσω. Ακόμα όμως δεν είχα βρει πως θα ξεφορτωθούμε τόσο φαί. Ξαφνικά στα μέσα της διαδρομής είδα ένα πορτοκάλι που παλαιότερα ήταν μανταρίνι και μου είπε ότι μπορεί να με βοηθήσει. Χτύπησε τρεις φορές το έδαφος και μετά πέταξε πάνω του ένα σπόρο τόσο μικρό που νόμιζες ότι βγήκε από από τον κόσμο των μικροβίων. Ξαφνικά φύτρωσε ένα μεγάλο δέντρο που στο κέντρο του είχε μια τρύπα. Το πορτοκάλι μας είπε να πετάξουμε το φαί εδώ και μετά να χτυπήσουν τρεις φορές τον κορμό σε τέσσερα διαφορετικά σημεία. Χωρίς καλά καλά να ξέρω το πως ακόμα και μέχρι σήμερα κατάλαβα ότι σε ένα σημείο έπρεπε να χτυπήσουμε με τα δύο χέρια και μετά να πετάξουμε το σπόρο στο νησί πάνω από το φεγγάρι αριστερά στα τρελά αστέρια και άμα θέλουμε να το φέρουμε πίσω «να ψιθυρίσουμε στον ουρανό να ένα γλυκό σκοπό». Έτσι και κάναμε. Τώρα χωρίς προστασία το συμβόλαιο μας δεν κινδύνευε από σάλτσα ντομάτα ή σαλάτα με ρόκα και πίτες με ματζουράνα και δυόσμο και η υπογραφή φάνηκε ολοκάθαρη και από τότε ο πλανήτης το βράδυ γοήτευε όποιον τον κοίταζε με της κρυστάλλινες παραλίες και τα μαγευτικά αστέρια τα οποία στόλιζαν τον ουρανό κάθε βράδυ και καλύτερα……………..

Γατάκι μου μωρό.

Μαντού

Αυτό το αριστούργημα είναι ο γάτος μου.

Παιχνίδι με τις λέξεις

Cadmium Orange on White - Callum Innes, 1997

"πορτοκάλι, φοβοφοβία και βόλτα"

Το παιχνίδι αυτό δεν είναι σαν τα άλλα παιχνίδια όπως το κρυφτό. είναι ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες και όπου σου δίνει την ευκαιρία να εκφράσεις τις ιδέες σου μέσα από μια μικρή ιστορία. Να λοιπόν η δική μου ιστορία με τις λέξεις πορτοκάλι, φοβοφόβια (η φοβοφόβια είναι δικιά μου λέξη σημαίνει ότι κάποιος φοβάται τα πάντα) και βόλτα.

Κάποτε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας ζούσε ένα φρούτο. Το έλεγαν Λίλη και ήταν μανταρίνι.
Μια μέρα η Λίλη πήγε βόλτα στο χωριό των πορτοκαλιών που είχε ακούσει τόσα καλά λόγια για αυτό. Το θέαμα που αντίκρισε ήταν μοναδικό, ασύλληπτο, εκθαμβωτικό. Είδε μια χώρα γεμάτη από λουλούδια, δέντρα πράγματα που δεν τα είχε ξαναδεί ποτέ γιατί στην πόλη που ζούσε τα μόνα λουλούδια που έβλεπε ήταν αυτά που γεννιόνταν τα νέα μωρά. Τότε πήρε μια απόφαση: να μείνει για πάντα σε αυτό το χωριό. Το μόνο κακό ήταν ότι για να μείνεις σε αυτό το χωριό έπρεπε να είσαι απαραίτητα ΠΟΡ-ΤΟ-ΚΑ-ΛΙ. Τότε γύρισε απογοητευμένη στο σπίτι της και την επόμενη ημέρα πήγε σε ένα γιατρό, όχι επειδή ήταν άρρωστη αλλά επειδή ήθελε να μάθει αν γινόταν να κάνει μία αλλαγή φύλλου, δηλαδή από φύλλα μανταρινιού να έχει φύλλα πορτοκαλιού. O Γιατρός τότε της είπε ότι αυτό που ζητάει θα μπορούσε να γίνει και κάπως αλλιώς. Τότε η Λίλη ρώτησε πως θα γινόταν και ο γιατρός της είπε ότι θα μπορούσε με μια μικρή και πιο ακίνδυνη ένεση να πάρει λίγο από το χυμό της και να το βάλει μαζί με λίγο χυμό ενός δωρητή πορτοκάλι για λίγες μέρες και μετά θα το έβαζε ενδοκουκουτσίως, δηλαδή μέσω των κουκουτσιών, πάλι στο μανταρίνι. Τότε το μανταρίνι χάρηκε πολύ και ευχαρίστησε το γιατρό και έκλεισε ραντεβού για μια άλλη ημέρα για να κάνει κάποιες εξετάσεις και να δουν αν η Λίλη έχει κάποιο πρόβλημα που θα τους απαγορεύσει να αρχίσουν αυτή τη διαδικασία.
Μετά από λίγο καιρό η Λίλη πήγε πάλι στο γιατρό. Της έκανε κάποιες εξετάσεις και είδε ότι τα κουκούτσια της έχουν την ασθένεια της φοβοφοβίας. Μόλις το άκουσε αυτό η Λίλη τρόμαξε. Τότε ο γιατρός της είπε ότι αυτό δεν ήταν και τόσο σοβαρό. Της είπε ότι απλά τα κουκούτσια της φοβόντουσαν τα πάντα. Βέβαια αυτό θα είχε κάποιες επιπλοκές στην όλη αυτή διαδικασία, αλλά ευτυχώς για εκείνη ήταν ιάσιμο.
Μετά από ένα μήνα θεραπεία η Λίλη ήταν έτοιμη για την αλλαγή της. Όταν τελείωσε η διαδικασία το πορτοκάλι –μανταρίνι Λίλη ήταν έτοιμο να πάει στο πορτοκαλοχώρι. Μόλις πήγε ένα μικρό και χαριτωμένο πορτοκαλάκι την ξενάγησε στο χωριό. Μόλις τελείωσαν την πήγε στο νέο της σπίτι. Μόλις το είδε έπαθε σοκ. Ήταν το πιο ωραίο σπίτι που είχε δει.

..............................................
Μετά από λίγα χρόνια η Λίλη παντρεύτηκε και γέννησε δύο υπέροχα πορτοκαλομανταρινάκια, τη Πόρτο και τον Ρίνι.
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!!!!!!!!!!!!!