« Μια περιπέτεια στον δρόμο για το σπίτι.»

« Μια περιπέτεια στον δρόμο για το σπίτι.»
Μια μέρα καθώς γύρναγα στο σπίτι μου άκουσα μία φωνή. Περπάτησα προς το μέρος από το οποίο ερχόταν η φωνή. Ξαφνικά πετάγεται μέσα από τα δέντρα ένα μικροσκοπικό και γλυκούλικο γατάκι. Ήταν τόσο ωραίο! Τότε άρχισε να μου μιλάει για το πώς βρέθηκε εδώ. Εγώ, ξαφνιασμένη από το ότι μπορούσε και μιλούσε σαν άνθρωπος, κάθισα και τό άκουσα. Μου είπε ότι ερχόταν από μια χώρα η οποία ονομαζόταν Λουκρητία. Τότε εγώ τη ρώτησα που ήταν ακριβώς αυτή η χώρα και αυτό μου απάντησε. Μου είπε πως ήταν πέρα από το ουράνιο τόξο λίγο πιο μακριά από το φως του ήλιου. Τότε εγώ γέλασα ειρωνικά και το πήρα στα χέρια μου και το πήγα στο σπίτι μου. Το επόμενο πρωί μόλις ξύπνησα νόμιζα ότι ήταν ένα τρελό μου όνειρο. Πήγα για να πάρω το καλοκαιρινό πρωινό μου και αντίκρισα το «όνειρο» μου να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Συνέχεια έτριβα τα μάτια μου και τσιμπιόμουν μπας και ανακαλύψω ότι κοιμάμαι ακόμα. Αλλά μάταιες όλες μου οι προσπάθειες. Βρισκόμουν στην πραγματικότητα και όχι στον μαγικό μου κόσμο. Το βράδυ ένα φως έλουσε το δωμάτιο μου και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα άλλο μέρος γεμάτο γάτες, σκύλους και πολλά άλλα ζώα και μαγεύτηκα από την ομορφιά που υπήρχε εκεί πέρα. Η γατούλα όμως μου είπε ότι τη νύχτα αυτό το μέρος γίνετε ένας βάλτος και κανένα ζώο δεν κυκλοφορεί. Και εγώ σαν κλασσική κοπέλα ρώτησα τον κλασσική ερώτηση: γιατί; Εκείνο μου είπε ότι κάποτε οι προγονοί τους αγόρασαν αυτό τον υπέροχο τόπο με μόνο τίμημα το βράδυ να γίνεται ένας βρομερός άσχημος βάλτος. Αυτοί δέχτηκαν. Και από τότε ζούνε όπως μου είπαν σε αυτή τη «όμορφη φρίκη». "Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι να βρούμε ένα καλό αντάλλαγμα για να δώσουμε στους μούργους τους ιδιοκτήτες και μόνο τότε θα πάρουν πίσω τη βρωμιά τους" μου είπαν. Και ξαναρώτησα " γιατί δεν τους δώσατε κάτι, γιατί δεν έχετε ή γιατί αυτό που έχετε δεν είναι αρκετό;" Και τότε έλαβα την απάντηση που δεν ήθελα με τίποτα να ακούσω. "Έχουμε έναν μικρό πλανήτη που τον θέλουνε πάρα πολύ αλλά δεν θέλουμε". Και άλλο ένα "γιατί" βγήκε διστακτικά από το στόμα μου. "Γιατί αυτός ο πλανήτης τροφοδοτεί τον δικό μας" μου απάντησαν.
Ξαφνικά μια φοβερή ιδέα μου ήρθε στο μυαλό και τους είπα:
" να μην τους ξεγελάσουμε; Να τους βάλουμε να υπογράψουν ότι παίρνουν πίσω τη βρωμιά τους χωρίς να το καταλάβουν". Τότε ένα "πώς;" ακούστηκε από μια λεπτή, σχεδόν δύσκολο να ακουστεί φωνούλα. Και εγώ έδωσα μια ξεκάθαρη απάντηση. "Θα τους πούμε ότι αυτά που υπογράφουν είναι τα συμβόλαια για τη πλήρη παραχώρηση του πλανήτη και θα πιαστούν κοροΐδα". Και αυτά δεν αρνήθηκαν την ιδέα μου αλλά την δέχτηκαν με πολύ σιγουριά ότι θα πετύχει.
Το επόμενο πρωί πήγαμε στον βασιλιά και πήραμε και την έγκριση επισήμως.
Την ίδια μέρα αργά το βράδυ πήγαμε και πετύχαμε τους μούργους να κάνουν το καθημερινό τους φαγοπότι. Τότε πήγαμε στον βασιλιά τους και του είπαμε για το «συμβόλαιο» και δέχτηκε, το έπιασε με τα λερωμένα χέρια του και το υπέγραψε χωρίς δισταγμό και χωρίς να διαβάσει καμία λέξη, γιατί φαίνεται ότι τον ένοιαζε μόνο να «αρπάξει» το τελευταίο κομμάτι πίτας προτού το πάρει κάποιος άλλος.
Το επόμενο πρωί πάμε όλο χαρά το συμβόλαιο στο βασιλιά αλλά για κακή μας τύχη η υπογραφή του βασιλιά μούργου δεν φαινόταν γιατί είχε λερωθεί από σάλτσα ντομάτας. Προσπαθήσαμε να το καθαρίσουμε αλλά δεν γινόταν τίποτα, αντίθετα κάτι μας απωθούσε από εκείνο το σημείο του χαρτιού. Τότε εγώ κατάλαβα ότι οι μούργοι δεν τρώνε επειδή έτσι τους αρέσει αλλά επειδή το φαί τους προστατεύει τους βοηθά είναι κάτι σαν όπλο, σαν ένα όπλο τέλεια καλυμμένο και δύσκολο να αναγνωριστεί από κάποιον σαν εμένα ή την μικρή γλυκιά και έξυπνη γατούλα. Και τότε βρήκα το τέλειο σχέδιο. Θα κάναμε έφοδο την νύχτα που θα κοιμούνται και θα τους κλέψουμε το φαί-όπλο. Η γνωστή λεπτή φωνή ακούστηκε ξανά και είπε ξανά "πως;". Τότε εγώ κόμπλαρα. Δεν ήξερα πώς θα καταφέρναμε να κουβαλήσουμε τόσα κιλά φαί και πως θα το ξεφορτωθούμε έτσι ώστε να μην θεωρηθούμε ένοχοι και να μην επαναστατήσει το φαί εναντίον μας. Ένα μαγικό ντινγκ ακούστηκε στο μυαλό μου και μια ιδέα κατέβηκε σαν παιδάκι που κατέβαινε από μια τσουλήθρα. "Το βρήκα!!!!!!!", φώναξα και τράβηξα όλα τα βλέμματα όσων ήταν εκεί. "Θα πάρουμε παλιά και αδύναμα δέντρα, θα ανοίξουμε μια τρύπα, και θα βάλουμε μέσα το φαί". Για λίγο όλοι σώπασαν. Ένοιωθα τόσο περήφανη και τόσο αγχωμένη ταυτόχρονα που νόμιζα πως θα τρελαθώ. Τελικά το σχέδιο μου ακολουθήθηκε κατά γράμμα. Πήγαμε γεμίσαμε τα δέντρα και γυρίσαμε πίσω. Ακόμα όμως δεν είχα βρει πως θα ξεφορτωθούμε τόσο φαί. Ξαφνικά στα μέσα της διαδρομής είδα ένα πορτοκάλι που παλαιότερα ήταν μανταρίνι και μου είπε ότι μπορεί να με βοηθήσει. Χτύπησε τρεις φορές το έδαφος και μετά πέταξε πάνω του ένα σπόρο τόσο μικρό που νόμιζες ότι βγήκε από από τον κόσμο των μικροβίων. Ξαφνικά φύτρωσε ένα μεγάλο δέντρο που στο κέντρο του είχε μια τρύπα. Το πορτοκάλι μας είπε να πετάξουμε το φαί εδώ και μετά να χτυπήσουν τρεις φορές τον κορμό σε τέσσερα διαφορετικά σημεία. Χωρίς καλά καλά να ξέρω το πως ακόμα και μέχρι σήμερα κατάλαβα ότι σε ένα σημείο έπρεπε να χτυπήσουμε με τα δύο χέρια και μετά να πετάξουμε το σπόρο στο νησί πάνω από το φεγγάρι αριστερά στα τρελά αστέρια και άμα θέλουμε να το φέρουμε πίσω «να ψιθυρίσουμε στον ουρανό να ένα γλυκό σκοπό». Έτσι και κάναμε. Τώρα χωρίς προστασία το συμβόλαιο μας δεν κινδύνευε από σάλτσα ντομάτα ή σαλάτα με ρόκα και πίτες με ματζουράνα και δυόσμο και η υπογραφή φάνηκε ολοκάθαρη και από τότε ο πλανήτης το βράδυ γοήτευε όποιον τον κοίταζε με της κρυστάλλινες παραλίες και τα μαγευτικά αστέρια τα οποία στόλιζαν τον ουρανό κάθε βράδυ και καλύτερα……………..